Aard [schokje]en een brok

Hallo beste mensen,
Omdat de verwachting was dat vrijdag het "slecht"weer zou worden hebben wij vrijdag gewerkt.
Zoals zo vaak was het dus geen "slecht"weer,maar de zon scheen.
Afgelopen week is het echter voor ons gevoel wel vaak slecht weer geweest,het regende veel,harde slagen onweer,een hagelbui en veel harde wind.
Toen wij tussen de middag zaten te eten kwam Ada vertellen dat er in heel Israel een lichte aardschok gevoeld was en dat zij het ook gevoeld had.
Tot onze grote teleurstelling hadden wij niets gevoeld.
Afgelopen zaterdag zijn Kees en ik naar Rosh Hanikra gefietst,een afstand van ongeveer 18km.daar kun je aan het hek staan met Libanon.
Deze grenspost wordt gewaakt door UN.militairen,en ligt op een bergje.
Zoals zovaak ging de heenreis voortreffelijk,en we zeiden tegen elkaar wat fietsen we toch lekker zo langs de zee,en dat hebben we geweten.
De terugreis was met een harde wind tegen en soms een beetje"vals plat"naar boven,maar met veel zuchten hebben we het gered.
Het uitstapje naar de kibboets voor gehandicapten ging door ziekte en een sterfgeval daar niet door,misschien op een later tijdstip hopen wij.
Woensdagavond was een jonge Arabische vrouw Hanin Elias bij ons te gast.
Ze is 27 jaar en heeft gestudeerd in Jerusalem,en geeft nu les in deze omgeving op een middelbare school.
Ze vertelde haar verhaal hoe zij en haar familie leven in hun ogen bezette land.
Het werd een enerverende uitwisseling van gedachten tussen haar en de aanwezigen.
Het is goed denk ik voor ons ook hun verhaal te horen en er over na te denken.
Voor 1948 was dit hun land en zijn zij in hun ogen verdreven van hun bezittingen.
Mijn conclusie is dan ook hoe jammer dat ook is,dat er nog lang geen vrede in deze omgeving is.
Op 13 februari zijn Albert en Anneke v.d.Woude hier gearriveerd,zij blijven hier 2 jaar.
Na een paar uur hoorde ik al dat Anneke in Staphorst geboren is,en familie in Staphorst heeft,nl van de fietsen Meesters.
We hadden in Rouveen als in Staphorst al heel veel gezamelijke kennissen,zo klein is onze wereld.
Op donderdagavond kreeg ik een telefoontje van mijn dochter Ina en daarna via de mobiele telefoon een koraal te horen van"Prinses Margriet",en dat bezorgde mij een brok in de keel,die ik haastig in de bar heb weggespoeld.
Tot zo ver deze keer,hartelijk dank voor jullie reaktie,s en tot de volgende keer.
Hartelijke groeten.
Roelof Huisman.
p.s.ook hierbij een foto van Peter uit Eibergen met zijn onafscheidelijke pet van zijn jachthoornblazers.